SWAT part 2 "Hurting memories"

Moje wspomnienia sprawiały mi ogromny ból. Tak bardzo chciałam zapomnieć o tym, ale nie potrafiłam. Jak to mówią "najgorsze rzeczy przychodzą do nas za darmo", tylko dlaczego ? Po to żeby życie stawało się jeszcze trudniejsze ? To wszystko jest bez sensu, w sumie wszystko co w życiu robimy nie ma większego sensu. 

Gdyby można tak po prostu wybrać sobie to co chcemy zapamiętać i usunąć wszystko przez co cierpieliśmy, płakaliśmy... Wszystko co sprawiało nam ból. Każdego kto sprawiał nam ból. To ludzie nawzajem się krzywdzą, ranią każdego bez najmniejszych skrupułów. Często też najpierw coś powiedzą, zrobią a potem tego żałują. Tak to żałośnie skonstruowany jest człowiek. 

Powoli burza przechodziła. Wstałam w fotela i owinięta w koc ruszyłam po schodach na górę. Powoli otworzyłam drzwi najszerzej jak się dało. Podeszłam do łóżka przy którym stała moja nocna lampka. Zapaliłam ją i opadłam na łóżko. 

Delikatnie światło rozjaśniało mój pokój. Po chwili wstałam i wyciągnęłam z szuflady koszulkę Harry'ego. To w pewnym stopniu pomagało mi w wytrzymaniu wszystkiego co się działo. Mimo prania i ciągłego noszenia nie straciła charakterystycznego zapachu Harry'ego. Wciągając ją przez głowę zaciągnęłam się zapachem starając wyobrazić sobie go stojącego przede mną. Tak bardzo chciałam żeby byłe teraz koło mnie. Trzymał mnie mocno w swoich ramionach. Słyszeć bicie jego serca. Jego oddech, zapach. Tylko tego było mi potrzeba. Samo jego wspomnienie wywoływało u mnie smutek. Nie dlatego, że przestawałam go kochać lub coś w tym stylu, tylko za długo nie było go ze mną. Każda najmniejsza komórka mojego ciała tęskniła za nim. Wszystko mi o nim  przypominało. 

Łzy powoli zbierały się w moich oczach. Kiedy w końcu pozwoliłam im popłynąć, wszystko co trzymało mnie pod kontrolą kompletnie upadło. Skuliłam się na ziemię opierając o łóżko. 

Kompletnie się załamałam. Wpadłam w panikę i nie miałam pojęcia dlaczego.

Czułam się jak szkło spadające z ostatniego piętra wieżowca. Tłukące się na miliony kawałków i nagle przestające istnieć.

Kiedy dowiedziałam się, że nie zobaczę Harry'ego przez cały rok, nie raz myślałam o tym żeby ze sobą skończyć. Mimo tego, że to tylko rok to za dużo się wydarzyło. Miałam tylko jego a utrata była za trudna. Myślałam, że może będzie tak lepiej. Znajdzie kogoś kto da mu wszystko czego ja nie mogłam dać, ale gdy po każdej rozmowie mówił mi jak bardzo mnie kocha... nie potrafiłam sobie zrobić niczego konkretnego. 

Cloe parę razy odwiedzała ze mną szpital, kiedy znajdywała mnie nie przytomną w łazience. To z podciętymi żyłami czy alkoholem i tabletkami. Wiele razy starałam się zagłodzić lub zaćpać na śmierć. Nic nie pomogło. Zawsze ktoś mnie ratował. 

To wszystko może wydawać się idiotyczne, że chciałam zabić się tylko dlatego, że na dłuższy czas rozstałam się z Harrym, ale po prostu ból sam mnie zabijał. Podcięcie żył bolało o wiele mniej niż to co czułam w swoim sercu. To było jak trucizna która zabija cię powoli i boleśnie. 

Nie wiedziałam jak zachowam się gdy zobaczę go kiedy wyjdzie. Nie wiedziałam praktycznie nic. Tylko jednego byłam pewna. Chcę Harry'ego z powrotem w moim życiu. Chce móc go kochać mocniej i mocniej z każdym dniem nie zważając na konsekwencje. Zniosę wszystko jedynie by móc być z nim. 

Gdy teraz myślę o naszych początkach. Kiedy mnie "porywał", szantażował, wzbudzał strach. Nie mogę w to wszystko uwierzyć, że potrafiłam tak go pokochać, ale im więcej z nim byłam tym lepiej wiedziałam, że nie może zrobić mi krzywdy. 

Ostatnimi czasy myślałam o naszym dziecku i o tym co mu powiedziałam. Tak na prawdę bardzo chciałam by ono się urodziło. Chciałam być matką, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że nie potrafiłabym temu podołać. Harry... Harry z czasem na pewno by je pokochał. Nie mogę przeżyć tego, że je zabiłam. To nie prawda, że Harry się do tego przyczynił, to było tylko i wyłącznie moje decyzje. Ja zażywałam narkotyki, ja je zabiłam. 

Myślałam czy to byłaby dziewczynka, a może chłopiec, ale musiałam umieć się z tym pogodzić, zapomnieć. Tak też robiłam. Po prostu nie myślałam. 

Powoli wstałam siadając na skraju łóżka. Opuściła głowę i przegarniałam włosy starając się uspokoić. Nabierałam powietrze do płuc stabilizując puls i bicie mojego serca. Zaczęłam kręcić się po pokoju nie wiedząc co mam zrobić. Zasnąć nie potrafiłam. Chwyciłam album ze zdjęciami stojący na jednym z moich regałów. Usiadłam z powrotem na łóżko i otworzyłam go. Zaczęłam przeglądać zdjęcia delikatnie dotykając je palcami. Chciałam przywrócić niektóre z tych wydarzeń. Wesołe miasteczko w wieku 4 lat. Siódme urodziny które były najlepszymi w moim życiu. Otwieranie gwiazdkowych prezentów w wieku pięciu lat. Dostałam wtedy największy domek dla lalek. Mały uśmiech pojawił się na moich ustach na wspomnienia tak cudownych i radosnych chwil mojego dzieciństwa. Na każdym zdjęciu byłam uśmiechnięta. Zazwyczaj stałam z mamą, tata robił zdjęcia. Wtedy byłam ich oczkiem w głowie. Otaczali mnie opieką jakiej wtedy potrzebowałam. Spoglądając a ostatnią fotografie uroniłam na nią łzę i zamknęłam album. Chwyciłam go w obie ręce i odłożyłam na miejsce.

Chwile się zastanawiając podeszłam do okna otwierając je dość szeroko. Usiadłam na parapecie wdychając zapach deszczu. Nagle usłyszałam jak mój telefon wibruje na szafce. Wstałam i odczytałam wiadomość. Nie znałam jego numeru.

Wstrzymałam oddech. Kto to pisał ? Ktoś mnie obserwował ?

_______________________________________________________

wiem że czekacie długo na rozdziały, ale mam ostatnio kiepski czas i to bardzo. Wiem ze krótki ale to wszystko spowodowane moim stanem. Ciężko mi ale trzymam się tylko i wyłącznie dla was. Mam nadzieję, że wam się podoba i na prawdę zależy mi na komentarzach i każdy się liczy <3 KOCHAM MOJE SWATANATORS /Nikissma